Reimond Jozef Pieter Kimpe werd geboren te Delft in 1885, hij overleed te Veere in 1970. Kimpe studeerde af als burgerlijk ingenieur aan de Universiteit van Gent en was een autodidact in de schilderkunst. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Kimpe een fervent aanhanger van de Vlaamse beweging.

Na de oorlog vluchtte hij naar Nederland en vestigde zich in 1920 in Middelburg. Aanvankelijk schilderde hij in een expressionistische stijl, met voornamelijk bruine kleuren, die deden denken aan Vlaamse schilders, zoals Permeke en Gustaaf de Smet. Tot zijn onderwerpen behoorden schepen, havens, landschappen en mensen van Walcheren; hij werd vooral geïnspireerd door Westkapelle. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Kimpe lid van de Nederlandse nationaal socialistische beweging (NSB), hoewel hij het later niet eens was met de Duitse bezetters.

In 1940 gingen zijn atelier en een groot deel van zijn werk verloren in een brand. Na de oorlog begon hij een meer abstracte stijl te hanteren. Zijn mannen en vrouwen, huizen en schepen werden in scherpe kleuren weergegeven. Kimpe schreef ook verschillende romans, waaronder 'Levenswetten' (1911), 'Het eeuwige onvoldane' en 'Langsheen den gulden middenweg' (1912).