Geboren in 1928 in Brooklyn voor Poolse immigranten, beweert Al Held in 1944 van de middelbare school in de Bronx te zijn verdreven. Na zijn diensttijd bij de Amerikaanse marine van 1945 tot 1947 was Held verbonden aan leden van de activistische groep Folksay die kunst als een krachtig medium voor politiek en sociaal protest zagen. Held had ook een interesse in beeldende kunst gekweekt, voornamelijk door middel van film, en schreef zich in 1948 op een stipendium van de G.I. Bill in voor de lessen van de Arts Students League.
Held's radicale overtuigingen werden gevoed door zijn vaders marxistische overtuigingen en regelmatige politieke discussies in het huishouden. Zijn vroegste werk was volledig figuratief en toont de invloed van het Sociaal Realisme. Held was van plan om in Mexico te gaan studeren bij de beroemde muurschilder David Alfaro Siqueiros, wiens werken door hun monumentale omvang en expressieve politieke inhoud hem inspireerden, maar kon er niet bij zijn nadat de school zijn G.I.-erkenning had verloren. Hij koos voor een studie aan de Académie de la grande chaumière in Parijs. Voor zijn vertrek naar Frankrijk was Held onder de indruk van de schilderijen van Jackson Pollock in New York, maar pas toen hij in Parijs aankwam, liet hij de figuratie volledig varen.
In Parijs volgde Held lessen bij de beeldhouwer Ossip Zadkine aan de academie en werd hij lid van de Amerikaanse expatriate circle met onder andere de kunstenaars Sam Francis, Ellsworth Kelly, Joan Mitchell, Haywood "Bill" Rivers en George Sugarman. Held ontving zijn eerste solotentoonstelling van kleine abstracte werken in Parijs in de door kunstenaars gerunde Galerie Huit in 1952. Bij zijn terugkeer in New York betrad Held al snel de baan van abstracte expressionistische schilders, met name Franz Kline en Mark Rothko, die de jongere Held begeleidden. Zijn post-Parijse schilderijen van de jaren '50 waren zwaar aangezette, tactiele doeken die het expressieve gebaar van het Abstract Expressionisme behouden. In 1959 kreeg hij zijn eerste New Yorkse solotentoonstelling in de Poindexter Gallery.
Hij wordt beschouwd als een prominente figuur onder de tweede generatie Abstracte Expressionisten, maar zijn hardnekkige verkenning van het illusionistische potentieel binnen de abstractie en theoretische houdingen tartte consequent veel van de labels van de post-Abstracte Expressionistische stromingen. In het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw evolueerden Held's schilderijen naar een groeiend gevoel van algemene helderheid en concretisering. Door hun aangescherpte contouren, steeds meer geometrische vormen en geleidelijk aan vergrote schaal werd hij geassocieerd met beoefenaars van de Hard-edge schilderkunst zoals Kelly en Frank Stella. Held bleef echter onderscheidend door zijn gedurfde afwijzing van de modernistische doctrine van criticus Clement Greenberg, met name zijn vasthoudendheid aan vlakheid. In 1967 werd Held moe van de reductieve geometrische kwaliteit en de vlakheid van zijn werk en streefde hij ernaar om ruimte en volume in zijn doeken op te nemen. Zijn schilderijen van 1967-68 waren uitsluitend zwart-wit; daarna begon hij de driedimensionaliteit van het doek te onderzoeken door er gaten in te slaan en zijn composities te structureren met behulp van verdwijnpunten. Na 1978 begon hij te experimenteren met levendige kleuren in zijn illusionistische geometrische composities. Ondanks de verschuivingen in Held's evoluerende logica om geordende abstractie en illusionisme met elkaar te verzoenen, bleven de dimensies van zijn doeken een constante gedurende zijn hele carrière. Held's hardnekkige drang naar architecturale schaal vond ook uitdrukking in verschillende opmerkelijke muurschilderingen, waarvan de eerste, I and We (1967), werd besteld voor de Tower East van Walter Gropius in Cleveland. In 2005 voltooide Held een muurschildering voor de New York City Subway; hij stierf later dat jaar in zijn huis in Todi, Italië.
Held was van 1962 tot 1980 universitair medewerker kunst, Yale University, New Haven. Hij ontving talrijke prijzen en beurzen, waaronder de Frank G. Logan Medal van het Art Institute of Chicago (1964), John Simon Guggenheim Memorial Foundation Fellowship in Paint (1966), en een residentie van zes maanden aan de Amerikaanse Academie in Rome (1981). In 1984 werd Held verkozen tot lid van de American Academy of Arts and Letters.
Hoewel Held's geëngageerde zoektocht naar een alternatief voor de reductivistische logica die uit het abstracte expressionisme ontstond, hem in de kunstwereld van de jaren vijftig niet onmiddellijk aanvaardde, werd zijn werk in de jaren zestig van de vorige eeuw op vele belangrijke groepstentoonstellingen in het Guggenheim Museum (1961, 1966) gepresenteerd; Joods Museum, New York (1963); Los Angeles County Museum of Art (1964); Museum of Modern Art, New York (1964); en Documenta, Kassel, West-Duitsland (1968), naast andere locaties. Opvallende solotentoonstellingen zijn die in het Stedelijk Museum, Amsterdam (1966); reizende tentoonstellingen in het San Francisco Museum of Art (nu San Francisco Museum of Modern Art) en de Corcoran Gallery of Art, Washington, D.C. (1968) en in het Institute of Contemporary Art, Philadelphia, en Contemporary Arts Museum, Houston (1968); Whitney Museum of American Art, New York (1974); Institute of Contemporary Art, Boston (1978); FIAC Foire internationale d'art contemporain, Grand Palais, Parijs, met André Emmerich Gallery (198).
