Jean-Jacques Gailliard was een Belgische kunstenaar die in 1890 in Brussel werd geboren. Hij was de zoon van de impressionistische schilder Franz Gaillard van wie hij ook zijn eerste teken- en schilderlessen kreeg. In zijn jeugd werd hij vaak omringd door schilders en muzikanten.

Gailliard aan de academie van Brussel en was een leerling van Emily Fabry, Guillaume van Strydonck en Jean Delville. Later volgde hij lessen bij Herman Richir, Victor Rousseau en Aerts. Ook volgde hij een literatuurvak gegeven door Georges Eeckhoud. Zijn laatste leraar was beeldhouwer Pieter Braecke aan de academie van Sint-Joost-ten-Node in 1915.

Gailliard had een spiritualistische oriëntatie die in zijn eerste kunstwerken leidde tot symboliek in combinatie met pointillisme. Tussen de twee wereldoorlogen werd zijn werk abstracter en werd hij lid van de Salon des Indépendants in Parijs. In 1928 keerde hij weer terug naar de figuratieve kunst, die hij surimpressionisme noemde. Dit zou verwijzen naar de realiteit achter de zichtbare realiteit. Dit was ook het moment waarop hij teksten in combinatie met figuren op zijn kunstwerken begon te gebruiken.

Tijdens het leven van Gailliard maakte hij verschillende gezichten op Brussel en Oostende en ook enkele portretten van kunstenaars en schrijvers met wie hij bevriend raakte, zoals Maurice Maeterlinck, Michel de Ghelderode, Fernand Khnopff en James Ensor. Gaillaird overleed in 1976 in Sint-Gillis.