Otto Piene, een Duits-Amerikaanse kunstenaar die bekend staat om zijn baanbrekende werk op het gebied van kinetische en technologiegedreven kunst, was gedurende zijn hele carrière een figuur van samenwerking en innovatie. Met woningen en studio's in Düsseldorf, Duitsland, maar ook in Cambridge en Groton, Massachusetts, strekte Piene's invloed zich uit over continenten.

Geboren in 1928 in Bad Laasphe en opgegroeid in Lübbecke, werden Piene's vroege ervaringen gekenmerkt door zijn dienstplicht in de Tweede Wereldoorlog op 16-jarige leeftijd, waar hij diende als luchtafweergeschut. De lichtgevende trajecten van zoeklichten en artillerievuur tegen de nachtelijke hemel tijdens de oorlog wakkerden zijn fascinatie voor licht en beweging aan, thema's die zijn latere werk diepgaand zouden beïnvloeden.

Na de oorlog zette Piene zijn passie voor kunst voort door van 1949 tot 1953 schilderkunst en kunsteducatie te studeren aan de Academie voor Schone Kunsten in München en de Kunstakademie Düsseldorf. Tot 1957 omarmde hij ook academische bezigheden in de filosofie aan de Universiteit van Keulen, wat hem verder verrijkte zijn conceptuele grondslagen. Zijn carrière in het onderwijs omvatte onder meer een periode als docent aan het Fashion Institute in Düsseldorf voordat hij zich in 1964 in de internationale academische wereld waagde als gastprofessor aan de Universiteit van Pennsylvania.

Piene's samenwerking met het Massachusetts Institute of Technology (MIT) markeerde een belangrijk hoofdstuk in zijn carrière. In 1968 werd hij de eerste Fellow bij het Center for Advanced Visual Studies (CAVS), een instituut opgericht door György Kepes dat pleitte voor de fusie van kunst met de allernieuwste technologie en wetenschap. Piene's leiderschap als directeur van CAVS van 1974 tot 1993, als opvolger van Kepes, onderstreepte zijn inzet voor het bevorderen van samenwerkingsruimtes waar kunstenaars en wetenschappers samen konden creëren.

Gedurende zijn ambtstermijn bij MIT en daarbuiten werkte Piene samen met een breed scala aan kunstenaars, wetenschappers en ingenieurs, waaronder stroboscopiepionier "Doc" Edgerton en astrofysicus Walter Lewin. Zijn ambitieuze openbare installaties, zoals de Centerbeam uit 1977, toonden zijn vermogen om complexe projecten te orkestreren waarbij grote teams betrokken waren, waaronder 22 kunstenaars en een groep wetenschappers en ingenieurs van over de hele wereld.

Piene's leven en werk werden op tragische wijze afgebroken op 17 juli 2014, toen hij overleed aan een hartaanval in een taxi op weg naar de opening van zijn Sky Art-evenement in de Neue Nationalgalerie in Berlijn. Hij laat zijn vrouw, dichter en kunstenaar Elizabeth Goldring achter, die ook zijn medewerker was, samen met vier kinderen, een stiefdochter en vijf kleinkinderen. De nalatenschap van Otto Piene als visionair op het gebied van kunst en technologie blijft toekomstige generaties kunstenaars en vernieuwers inspireren.