Swimming lesson
The paintless metal door of the changing room slams violently against the bench. No matter how I pry and try, the door won't lock. A girl, chewing gum, sticks her head over the partition and screams, "You have to raise that flap on the couch, then close the door and put the flap back down, okay."
My first swimming lesson. Trembling with nerves, I change my clothes. The chlorine smell and screaming children's voices hang around me. I look down and see my white toes. The ground is wet and dirty. I'm disgusted. With raised legs I sit on the bench and wait tensely for the things to come. A booming voice walks past the cubicles, knocks on each door and claps the flat of his hand. I'm terrified. The voice echoes. On his signal, all boxes open. I hear screaming children's voices, wet feet move quickly over cold tiles. Slowly I lift the lid and open the door. I carefully poke my head around the corner. The hallway is deserted. The shouting now comes from a room at the end of the corridor. I hear jets of water on tiles, running from bare feet and splash after splash. I walk down the hall with my toes curled.
Beyond the water jets. Suddenly I find myself in an immense space. The bright light hurts my eyes. The swimming pool. All around me, children are busy with corks, boards and other materials. "Do you shower". A burly man in a white shirt and blue shorts stands right in front of me. I obey immediately. I can't compete with that much authority.
Showered and with dripping hair I walk back into the pool. The roarer sees me and walks over to me. “What color are you?”. I do not understand anything about it. Why what color do I have? In a narrow voice I answer: “I have…”. Before I can finish my sentence, the roar buoy has already spoken again. “Oh, I see. You don't have a tan yet. Especially for the first time here. Come with me". The man walks in front of me with big steps. I have to run to keep up with him. He stops at a glass box and goes inside. He comes out with a gold pin and piece of yellow fabric. “Here, this spells on your swimming trunks”. The man directs me to a bath attendant who is knee-deep in water. “A new one,” he yells at her. The teacher beckons me and I slowly walk into the water. “What's your name?” she asks in a warm voice.
I have no defense against such kindness. Tears well up.
Bert Baumann
Zwemles
Het verveloze metalen deurtje van het kleedhokje klapt met geweld tegen het bankje. Hoe ik ook wrik en probeer, het deurtje gaat niet op slot. Een meisje steekt kauwgom kauwend haar hoofd over de afscheiding en schreeuwt: “Je mot dat kleppie van de bank omhoog doen, dan de deur dicht en kleppie weer naar beneden, oké”.
Mijn eerste zwemles. Bibberend van de zenuwen kleed ik me om. De chloorlucht en gillende kinderstemmen hangen om me heen. Ik kijk naar beneden en zie mijn witte tenen. De grond is nat en vies. Ik walg. Met opgetrokken benen ga ik op het bankje zitten en wacht gespannen op de dingen die komen gaan. Een bulderende stem loopt langs de hokjes en geeft op elke deur en klap met zijn vlakke hand. Ik schrik me rot. De stem galmt. Op zijn teken gaan alle hokjes open. Ik hoor gillende kinderstemmen, natte voeten bewegen snel over koude tegels. Langzaam til ik het klepje op en open het deurtje. Voorzichtig steek ik mijn hoofd om de hoek. De gang is verlaten. Het gejoel komt nu uit een ruimte aan het einde van de gang. Ik hoor waterstralen op tegels, rennen van blote voeten en plons na plons. Met mijn tenen gekruld loop ik de gang uit.
Voorbij de waterstralen. Plotseling sta ik in een immens grote ruimte. Het felle licht doet zeer aan mijn ogen. Het zwembad. Overal om me heen zijn kinderen druk in de weer met kurken, plankjes en ander materiaal. “Douchen jij”. Een fors gebouwde man met een wit shirt en blauwe korte broek staat recht voor me. Ik gehoorzaam direct. Tegen zoveel autoriteit kan ik niet op.
Gedoucht en met druppelende haren loop ik het zwembad weer in. De bulderaar ziet me en loopt op me af. “Welk kleurtje heb je?”. Ik begrijp er niets van. Hoezo welk kleurtje heb ik? Met een benepen stem antwoord ik:”Ik heb…”. Voordat ik mijn zin kan afmaken heeft de brulboei al weer het woord genomen. “O, ik zie het al. Je hebt nog geen kleurtje. Zeker voor de eerste keer hier. Kom maar mee”. Met grote stappen loopt de man voor me uit. Ik moet rennen om hem bij te houden. Bij een glazen hok houdt hij stil en gaat naar binnen. Hij komt naar buiten met een goudkleurig speldje en lapje gele stof. “Hier spelt dit maar op je zwembroek”. De man dirigeert me naar een badjuf die tot haar knieën in het water staat. “Een nieuwe”, schreeuwt hij tegen haar . De juf wenkt me en ik loop langzaam het water in. “Hoe heet je?”, vraagt ze met een warme stem.
Tegen zoveel vriendelijkheid heb ik geen verweer. Tranen wellen op.
Bert Baumann
