Jaap Wagemaker was een Nederlandse kunstenaar, geboren in 1906 in Haarlem. Hij overleed in Amsterdam in 1972. Op veertienjarige leeftijd studeerde Wagemaker aan de School voor Bouwkunde, Versierende Kunsten en Kunstambachten in Haarlem.

Hoewel Jaap een kundig tekenaar was, gaf hij er de voorkeur aan om te schilderen. Aanvankelijk werden zijn schilderijen in een expressionistische stijl weergegeven en werd hij vooral geïnspireerd door Constant Permeke en Herman Kruyder.

Rond 1930 verhuisde hij naar Parijs waar hij gefascineerd raakte door etnografische objecten die hij op rommelmarkten verzamelde.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verhuisde Jaap Wagemaker naar Nederland. Na de oorlog keerde hij weer terug naar Parijs, waar hij zich liet inspireren door de kunstenaars: Jean Dubuffet, Fautrier, Wols, Burri en Tapies.

Rond 1955 groeide de erkenning voor zijn werk in Nederland. Hij exposeerde regelmatig in het Stedelijk Museum in Amsterdam, zoals met solo-exposities in 1957 en in 1967, en in het Haagse Gemeentemuseum in 1965.  Zijn werk werd onder andere door Willem Sandberg in Amerika naar voren gebracht en in 1962 nam hij deel aan de Nederlandse kunstinzending voor de Biënnale in Venetië. In 1966 ontving hij de gouden medaille van de Biënnale van Florence.

Vanaf 1960 richtte Jaap Wagemaker zich vooral op abstracte assemblages. Als enthousiast verzamelaar van etnografica, maar ook als reiziger en fotograaf maakt Jaap Wagemaker meerdere reizen naar Noord-Afrika en het Nabije Oosten. Zijn schilderijen worden dan ook sterk gekenmerkt door bruine en donkere kleuren, die doen denken aan woestijnen gezien vanuit een vliegtuig.

Jaap Wagemaker overlijdt vroegtijdig en onverwachts tijdens een heupoperatie in 1972.