David Schulman was een Nederlands autodidactisch schilder, tekenaar en aquarellist.

Hij werd in 1881 in Hilversum geboren. Schulmans vader Lion was zelf schilder en was in de jaren daarna bekend als kunsthandelaar. Daarnaast verkocht hij schildersmateriaal.

Toen een jonge David Schulman voor zijn vader begon te werken in de kunsthandel, kwam hij in contact met een aantal beroemde schilders. Toen hij zelf begon te schilderen, gaf hij de voorkeur aan een impressionistische en naturalistische manier van werken. Hij schilderde onder meer dorpen, landschappen, havengezichten, stillevens en portretten.

In 1904 exposeerde Schulman zijn eerste schilderij op de tentoonstelling van de vereniging Art et Amicitiae Amsterdam. In de jaren daarna ontving hij een aantal onderscheidingen, waaronder de Willink van Collen-prijs in 1909, een bronzen medaille op een tentoonstelling in Santiago in 1910.

David Schulman woonde en werkte in Laren en is een van de begaafste schilders van de Larense School.  David Schulman schilderde in impressionistische trant winterlandschappen, veelal in het goor, en besneeuwde dorpsgezichten badend in een helder oranje-gouden zonlicht, voornamelijk in Blaricum en Laren. Verder schilderde hij stads- en havengezichten en portretten.

Hij bezocht regelmatig de vissersdorpjes langs de Zuiderzee. Zijn werk is hoog gewaardeerd en voor zijn werk ontving hij veel buitenlandse onderscheidingen waaronder de Simon van Collemprijs en de gouden medaille van Koningin Wilhelmina in 1939.

David Schulman was in grote mate de motor achter de kunstenaarsvereningingen "De Tien", "Laren-Bericum" en de Gooise Schildersvereniging.

Schulman werd tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers gearresteerd. Hij ontsnapte echter en werd daarom benoemd tot Ridder in de Nederlandse Orde van Oranje-Nassau.

In 1966 stierf David Schulman in Laren