Maartje Roos (1986), fotografeert niet, ze maakt beelden.
Haar verhalende beelden zijn allemaal manifestaties van het creëren van haar eigen realiteit. Hierdoor vraagt ze het uiterste van haar creativiteit. Een beeld begint altijd met een beeld in haar hoofd. Die foto wordt omgezet in een foto. Dit is niet alleen een kwestie van snel een foto maken; het is een proces van lange adem waarin zij alles in eigen hand heeft. Onderzoek, locatie, modellen, kleding, belichting, opnames en montage maken allemaal deel uit van het proces. Ze maakt één foto uit meerdere foto's, gebruikmakend van het digitale palet en haar inlevingsvermogen. Ze voegt toe en laat weg, balancerend op regisseren, registreren en samenstellen van een foto. Uiteindelijk blijft alleen haar imago over. Een intens en zeer gedetailleerd beeld van wat ooit had kunnen zijn.
Haar werk lijkt het fotografische antwoord te zijn op het schilderij van de Oude Meesters, waarin identiteit, natuur en geschiedenis terugkerende onderwerpen zijn.
Een schilder kan blijven schilderen, bijvoorbeeld een landschap, naar de werkelijkheid, maar kan ook onderdelen toevoegen of weglaten. Dit bepaalt de betekenis en compositie van het schilderij, of in dit geval het fotobeeld van Maartje. Door verschillende beeldelementen samen te stellen (ze arrangeert, fotografeert en bewerkt alles altijd zelf) kan Maartje Roos een uniek werk neerzetten en haar eigen verhaal vertellen.
Haar beelden zijn allemaal kleine zoektochten naar de verbinding tussen heden en verleden en naar de invloed van dat verleden op het heden. Ze stelt vast hoe bepaalde mensen, gebouwen en andere dingen er in hun hoogtijdagen uitzagen en vraagt zich af welk effect dat heeft gehad op de wereld van vandaag.
“Ik wil de kijker meenemen in mijn wereld, mijn passie, fascinatie en verhalen en ik hoop dat mensen bewust of onbewust iets, een gevoel, een boodschap of herkenning krijgen van mijn beelden en stil blijven staan, kijken en wegdromen.”
