Peter de Graaff (1961) is een schilder tout court. In zijn zoektocht naar het ‘ultieme’ schilderij maakt hij gretig gebruik van het eeuwenoude vocabulaire van de schilderkunst.
In zijn recente schilderijen is het plezier in het schilderen zichtbaar aanwezig.
In de schilderijen staan figuren en het interieur centraal.
Uitgangspunt zijn bewerkte kopieën van foto’s van personages en historische interieurs die gebruikt worden als eerste opzet.
Vervolgens bouwt hij zijn werk transparant op; laag voor laag, waardoor de doorkijk van de ene naar de andere laag zichtbaar blijft.
‘De kleurenpracht, het licht, de tijdloosheid. Alles voelt rijk en wonderschoon. Dan is er –letterlijk- nog een tweede, derde en vierde beeldlaag die verwijst naar het verhaal erachter, naar de mens ook als die in het beeld afwezig is. De laatste laag, gearceerde witte of zwarte verf, zorgt ervoor dat onderliggende kleuren er zacht doorheen schemeren, ze net niet helemaal bedekken. Je kan, als je wil, aan de oppervlakte blijven of door de lagen op zoek gaan.
Daar laat zich de keerzijde zien. Deze lagen, de verschillende ‘momenten’ in het schilderij bewegen zich als het ware door de tijd en komen in het bewustzijn van de toeschouwer samen tot één geheel, één beleving.’
